موضوع توسل و شفاعت اینگونه نیست که خداوند درخواستی را مستقیما از شخصی نپذیرد ولیکن با درخواست شخص واسط بپذیرد که این عین تبعیض است بلکه مطلب اینگونه است که شخصی به تامه دارای شایستگی لازم برای دریافت امری نیست ولیکن بواسطه توجه به اولیاء خداوند که همان انوار اعظم اویند و دعای ایشان، شایستگی لازم در شخص تکمیل میگردد. از این نظر توسل و شفاعت همانند وحی است که خداوند اگر همه موجودات شایستگی لازم را داشتند ابایی نداشت که مستقیما سخن خود را به آنان القا نماید ولیکن عامه مردم بواسطه توجه به نبی سخن خداوند را دریافت میدارند. بنابرین لزوم وحی به انبیاء و توسل به اولیاء جلوهٔ مطلبی واحد در قوس نزول و صعود است.
مهدی عرفانی