آنچه توسط انسان واقع می شود، نه کار خداوند است به تنهایی و نه کار انسان به تنهایی و نه کار مشترک میان خداوند و انسان است باین معنی که مثلا نیمی از آن کار خداوند و نیمی دیگر کار انسان باشد بلکه آن کار واحدی است که از حیثی تماما کار خداوند و از حیثی دیگر تماما کار انسان است. زیرا که اگر آنچه واقع شده خیر و طاعت باشد، آن کار از خداوند است که بواسطه انسان صورت پذیرفته و از آنجا که از خداوند است، کار خداوند و از آنجا که توسط انسان واقع شده کار انسان است و در این حال، فعل واقع شده از هر دو حیث جمیل و زیباست و چنانچه فعل واقع شده شر و معصیت باشد، آن کار از انسان است که توسط خداوند یعنی به اذن وجودی مبتنی بر اراده غضبیه صورت پذیرفته و از آنجا که از انسان است، کار انسان و از آنجا که اذن و اراده خداوند به آن تعلق گرفته کار خداوند است و در این حال، فعل واقع شده از حیث انتسابش به خداوند متصف به جمال و از حیث انتسابش به انسان متصف به قبح و زشتی است. از این روست که حضرت زینب سلام الله علیها، فعل واحد به قتل رساندن حضرت ابا عبد الله الحسین علیه السلام را که از انسان است و توسط خداوند صورت پذیرفته، از حیث انتسابش به خداوند در نهایت زیبایی و از حیث انتسابش به انسان در نهایت زشتی می بیند. در مورد اول ما رایت الا جمیلا می فرماید و در مورد دوم ” لقد جئتم شیئا ادا تکاد السموات یتفطرن منه و تنشق الارض و تخر الجبال هدا “