یکی از مهمترین مصادیق امانت در آیه مبارکه عرض امانت، قوه است که بمثابه یک امانت نزد پذیرنده آن قرار داده می شود تا آنرا به فعلیت درآورد. فی المثل صورت و قالب ظاهری انسان، قوه ایست برای رسیدن به سیرت انسانی و انسانیت حقیقی که خداوند طی معاهده ای آنرا نزد انسان به ودیعه می نهد و از او می خواهد که این قوه را فعلیت بخشد و انسان باطنی و حقیقی شود همانگونه که انسان صوری و ظاهری شده است. حال اگر این گونه شد او اداء امانت کرده و ممدوح خواهد شد و در غیر این صورت او متصف به وصف ظلومی و جهولی و ” فقد خاب من لیس من اهلها ” خ 199 خواهد بود.