عبد را بسوی مولای خود تنها دو حاجت اصلی است که یکی از آندو اعظم است و بالفعل برآورده شده و دیگری عظیم است و هنوز برآورده نشده. حاجت اول که اعظم است و برآورده شده در مورد مولی است که این مولی همان کسی باشد که او دوست دارد و اینک مولای او اینگونه است از اینرو به مولای خود عرضه می دارد که: “الهی انت کما احب” و حاجت دوم که عظیم است و هنوز برآورده نشده در مورد خود عبد است که او عبدی باشد آنگونه که مولای او دوست دارد از اینرو اصلی ترین دعا و تمنای عبد این است که : “فاجعلنی کما تحب” بر این مبنا، عبد، ماهیتی بغایت مسرور، بغایت امیدوار و بغایت ترسان است. سرور عبد از اینروست که مولای او همانی است که او می خواهد و امید عبد به این امر است که سرانجام او نیز عبدی شود آنگونه که مولی می خواهد و ترس عبد از این است که مبادا این گونه نشود.